اگر تا کنون عضوی از بدن تان شکسته باشد، حتما درک می کنید که قالب های ترمیمی همچون آتل و مخصوصا گچ طبی تا چه حد ناخوشایند هستند. آنها سنگین اند، ناراحت کننده اند و البته یک بوم نقاشی خام و رایگان برای دوستان تان به حساب می آیند. اما انواع فایبر گلاس و پلاستری که اکنون به جای گچ استفاده می شوند، هم ارزان تمام می شوند و هم آنقدر خوبند که دیگر کسی به دنبال...

اگر تا کنون عضوی از بدن تان شکسته باشد، حتما درک می کنید که قالب های ترمیمی همچون آتل و مخصوصا گچ طبی تا چه حد ناخوشایند هستند. آنها سنگین اند، ناراحت کننده اند و البته یک بوم نقاشی خام و رایگان برای دوستان تان به حساب می آیند. اما انواع فایبر گلاس و پلاستری که اکنون به جای گچ استفاده می شوند، هم ارزان تمام می شوند و هم آنقدر خوبند که دیگر کسی به دنبال سرمایه گذاری روی ابداعات تازه نباشد.

فارغ التحصیل دانشگاه ویکتوریای نیوزیلند، Jake Evill با این مشکل کاملا آشنا بود. بعد از اینکه در یک اتفاق که خودش آن را «نجات قهرمانانه» یک دوست در دعوا می نامد، دست وی شکست، او مجبور شد چندماهی یک قالب گچی را تحمل کند. «واقعا غافلگیر شدم که این درمان چقدر سنگین و طاقت فرسا بوده و اصلا کاربر پسند نیست. پوشاندن دست با دو کیلو گچ سنگین که پس از چند روز کثیف و بدبو می شود، اصلا درمانی مناسب و متعلق به قرن ما نیست.»

وی به دنبال راه حل های مناسب تری گشت و چون چیزی عاید طراح جوان مان نشد، تصمیم گرفت خودش دست به کار شده و راه حل درست را ابداع کند. نتیجه cortex Cast یا قالب قشری نام دارد که یک قالب پلاستری چاپ سه بعدی است و به طور کامل و محکم اطراف دست را پوشانده و آن را بدون حرکت نگه می دارد. اگرچه این ایده هنوز یک طرح مفهومی است، اما کورتکس تولیدی اویل می تواند یک اسکلت خارجی ویژه برای بخش آسیب دیده باشد که سبک است، قابل شستشو است. قابل بازیافت است و از تهویه هوای مناسبی بهره می برد.

این طراح جوان ابتدا کار را با مطالعه در خصوص ساختمان استخوان شروع کرد. وی دریافت که شکل ساختمانی میله میله مشبک که فرم دهنده بافت داخلی استخوان است، می تواند بهترین ایده برای محصولش باشد. «به این دلیل الگوی کورتکس را از ساختمان لانه زنبوری الهام گرفتم که طبیعت همیشه بهترین پاسخ ها را در خود دارد. این شکل طبیعی علاوه بر تجسم کیفیت، به کورتکس اجازه می دهد ضمن استحکام کافی، سبک هم باشد. درست مانند استخوانی که قرار است از آن محافظت کند.»

طبق ایده آقای اویل قرار است هر بیمار ضمن عکس برداری اشعه ایکس از عضو شکسته، تصویر سه بعدی آن را هم تهیه کند. سپس می تواند با یک برنامه کامپیوتری الگو و ساختمان قالب را تعیین کند. علاوه بر این هنگام تهیه قالب می توان برای نواحی از بدن که دچار شکستگی شدیدتر شده اند، از مواد متراکم تر استفاده کرد. قالب های تولیدی با این روش از جنس پلاستیک نایلون هستند و معمولا ۳ میلیمتر ضخامت داشته و کمتر از ۵۰۰ گرم وزن دارند.

وی در حال حاضر برای اسکن سه بعدی از یک کینکت ایکس باکس هک شده استفاده می کند و آن را در اطراف دست حرکت می دهد تا طرح کامل را به دست آورد. اما می گوید که هنوز در مراحل اولیه تحقیق و توسعه قرار دارد و مطمئنا استفاده از کینکت ایده خوبی نیست. علاوه بر این باید به دنبال مواد بهتری بود که دوام بیشتری داشته باشند.

وی مرحله بعدی را همکاری با چند بیمارستان جهت تست محصول در محیط واقعی و کاربردی می داند. «تا به نتیجه رسیدن این ایده هنوز کارهای زیادی باقی مانده است. و اکنون به دنبال چند شریک هستم تا به کمک آنها ایده ام را به واقعیت تبدیل کنم.»