در گردهمایی توسعه‌دهندگان اینتل (IDF) در سان‌فرانسیسکو، مدیر ارشد تکنولوژیک این کمپانی آقای «جاستین رتنر» چند تکنولوژی را از آزمایشگاه‌های اینتل بیرون آورد و نمایش داد؛ تکنولوژی‌هایی که می‌توانند بسیاری از مشکلات مربوط به محدودیت‌های اندازه وسایل الکترونیک و مصرف انرژی -که بر سر راه یکپارچه‌سازی بیشتر تکنولوژی‌های بی‌سیم با کامپیوترها و سایر ابزارهای تکنولوژیک ایستاده‌اند، را از سر راه بردارند. 

تکنولوژی اول چیزی است که اینتل به آن می‌گوید "قانون رادیوی مور". یک فرستنده-گیرندهٔ وای‌فای کامل در قالب یک چیپ سیلیکونی با معماری 32 نانومتری؛ تکنولوژی دوم هم که Rosepoint نامیده شده یک چیپ مجتمع (SoC) است که هسته‌های دو پردازنده Atom را با یک فرستنده-گیرندهٔ وای‌فای دیجیتال ادغام کرده. 

نمونه‌های اولیه که اینتل در حال کار برای تبدیل کردن آنها به محصولات نهایی است حاصل یک دهه پژوهش و توسعه در زمینه تکنولوژی‌های رادیویی هستند که کلید آن پژوهش‌ها را پَت گلسینگر (مدیر تکنولوژیک اسبق در اینتل و مدیرعامل کنونی Vmware) زد. گلسینگر در قالب استراتژی Radio Free Intel این هدف را تعیین کرد که «سرانجام به نقطه‌ای برسیم که تکنولوژی‌های رادیویی در داخل تمام محصولات اینتل ادغام شوند.» 

یکی از مشکلات بزرگ بر سر راه این بود که هر چند تکنولوژی‌های رادیویی به طرز فزاینده‌ای در حال دیجیتالی شدن هستند، ولی بسیاری از قطعات اصلی آنها همچنان آنالوگ باقی مانده‌اند. اما آقای رَتنر می‌گوید: «دیجیتال در اکثر زمینه‌ها از آنالوگ جلو زده است، تقریباً در تمام زمینه‌ها به غیر از رادیو.» 

مشکلی که به خاطر قطعات آنالوگ بروز می‌کند این است که هر چه تکنولوژی پیشرفت می‌کند قطعات دیجیتال کوچکتر می‌شوند، ولی قطعات آنالوگ نه. زیرا آنها هر چه در ابعاد بزرگتر ساخته شوند، کارایی بهتری دارند و با کوچک شدن، عملکردشان مختل می‌شوند.

چیپ "قانون رادیوی مور" بر روی یک صفحه مدار نمونه

برای چیره شدن بر این مشکلات و محدودیت‌ها، بایستی تقریباً تمام اجزاء یک تکنولوژی رادیویی را به یک فُرمت معادل در حوزه دیجیتال تبدیل کرد، آن هم از طریق ساختن یک پردازنده ویژه که بتواند از عهده فیلتر کردن فرکانس‌ها و هماهنگ‌سازی آنها بر آید. 

آقای یورگوس پالاسکاس (پژوهشگر ارشد در آزمایشگاه ادغام تکنولوژی رادیویی اینتل) در این باره می‌گوید: «ما مجبور بودیم عملیات‌های رادیویی را از یک نقطه نظر دیجیتالی مورد بازنگری قرار دهیم و به آنها به عنوان یک مشکل رایانشی نگاه کنیم. این فقط تبدیل قطعات آنالوگ به معادل‌های دیجیتالی‌شان نبود، در برخی موارد ما مجبور شدیم چیزهای جدیدی اختراع کنیم و اصول بنیادی را مورد بازنگری قرار دهیم.» 

برخی از قطعات مورد نیاز پیش‌تر نیز وجود داشتند ولی باید بهبود چشمگیری می‌یافتند. ضمن اینکه کاهش ابعاد معماری از 90 به 32 نانومتر نیز چالش بزرگی بوده که اینتل با فائق آمدن بر آن توانسته عملکرد کلی را هم بهبود ببخشد. البته هنوز تمام قطعات دیجیتال نشده‌اند و به نظر می‌رسد که برخی از آنها همیشه آنالوگ بمانند ولی اینتل به دنبال تبدیل تعداد بیشتری از آنها به معادل‌های دیجیتالی است. 

تکنولوژی‌های جدید اینتل که البته مرحله تحقیق و توسعه برخی از آنها هنوز تکمیل نشده، می‌توانند در سال‌های آینده به تبلت‌ها، تلفن‌های هوشمند و البته نوت‌بوک‌ها و اولترابوک‌ها بیایند و این نوید استفاده بهینه‌تر وای-فای از باتری و در نتیجه عمر بالاتر برای آن را می‌دهد. شاید اولین استفاده از تکنولوژی جدید را در تلفن‌های هوشمندی ببینیم که از پردازنده‌های Atom استفاده می‌کنند.